Vaak  zijn de mensen die een grote weerstand bij je lijken op te roepen je beste leraren! Ik krijg altijd de kriebels van mensen die mijn ogen veel te weinig doen, zich overal makkelijk van af lijken te maken en wie alles lijkt te komen aanwaaien.

Ik werk namelijk heel hard, zet me voor 130% in, heb geen 9-5 mentaliteit, doe altijd minstens 1 studie naast mijn werk en noem maar op. Terwijl ik dit opschrijf word ik al moe van mezelf. Maar goed, dan de zondagskinderen, de klaplopers, de gemakzuchtigen…….Voor hen gaat de zon toch ook gewoon op.

Waar ben ik dan mee bezig? ( ik durf te wedden dat er nu therapeuten handenwrijvend denken `’ze heeft een probleem, daar kunnen we wat aan doen” en zie hier ook bij hen is de ambitie geboren en het het grote niks doen alweer verloren)

Mijn lief echter, beheerst de kunst van het niks doen als geen ander. En daarom wilde ik hem eerst niet als lief. Maar ontspannen en vrije geesten zijn erg leuke en aantrekkelijke mensen en met al mijn ambitie en drijfveren kon ik toch zijn aantrekkingskracht niet weerstaan. Stiekem hoopte ik natuurlijk dat ik hem kon verleiden om met mij de wereld te gaan verbeteren en huizen te gaan bouwen. Te gaan tango dansen en te leren zeilen.

Zijn reactie was echter ” waarom zou je al die dingen doen terwijl je ook heerlijk in het gras kunt gaan liggen om de wolken voorbij te zien trekken? Je raadt het vast al, wij hebben een dynamische relatie! Ik ,die altijd van alles onderneemt en problemen heerlijk vindt want dan is er weer iets om op te lossen en hij die de stilte nodig heeft om te kunnen horen welk pad hij moet volgen.

Het een is niet beter dan het andere. Het blijkt een prachtige uitdaging om te leren van elkaars verschillen. In de afgelopen 12 jaar heb ik geleerd om ,juist als ik controle over alles wil en denk te hebben ,stil te gaan staan en los te laten. Ik heb geleerd om in het gras te gaan liggen en te voelen dat ik word gedragen door de grond onder me. Juist dan ontstaan de mooiste ideeën en de uitvoerbaarste plannen. Samen zijn met hem heeft me geleerd om als ik in de stress dreig te raken van deadlines een dag te wachten. En er dan pas verder aan te werken. Dat geeft het project ruimte en laat het ademen zodat het weer tot leven komt! Een les die ik graag aan iedereen wil meegeven:

Inderdaad, de wolken trekken voorbij, daardoor ontstaat ruimte, dat hoef je niet af te dwingen. `je moet enkel durven luisteren en geduld hebben.

En tegen die les kon echt geen opleiding op!